ਜਿਸ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ , ਓਸੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਨਾਲ ਲਬਾਲਬ ਭਰੇ ਪੂਰੇ 128 ਸਫ਼ੇ । ਪਹਿਲੇ 30 ਪੰਨਿਆਂ ਤੱਕ ਖੁਸ਼ੀ ਸੀ ਪੰਜਾਬੀ ਨਵੇਂ ਨਾਵਲ ਕਲਾਸਿਕ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ , ਘਰੇਲੂ ਕਥਾ ਤੁਰਦੀ , ਵਿਸਮਾਦ , ਆਹਟ , ਦਰਦ ਰੋਸੇ ਤੁਰਦੇ । ਇੱਕ ਆਸ ਬਣਦੀ ਹੈ । ( ਹਨੇਰੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਚਾਨਣ ਦਾ ਕੀ ਪਤਾ , ਪਿਆਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਰੱਜ ਦਾ ) ਅਗਲੇ ਸਫਿਆਂ ਤੇ ਕਿਸੇ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਤੁਰਦਾਂ - ਨਿਰਾਸ਼ ਹੁੰਦਾ , ਪਰ ਪਿਆਸ ਤੇਜ ਹੁੰਦੀ ਅਾ , ਤੇਜ਼ ਪਿਆਸ ਦੱਬਕੇ ਰੱਜ ਦੀ ਤਪਸ਼ । ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਐਸੀ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਬਣ ਜਾਣਾ , ਮਤਲਬ ਇਸ ਜਗਾਂ ਤੇ ਅਾ ਛੱਡਣਾ ਪਿਆਸਿਆਂ ਹੀ ਮੁੜ ਜਾਣ ਜਿਹਾ , ਇੱਕ ਹਾਰ ਜਿਹਾ । ਅਖਰੀਲੇ ਪਲਾਂ ਤੱਕ ਆਸ ਦਾ ਏਨਾ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਜਾਣਾ ਕਿ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਹੀ ਸਹੀ ਮੇਰਾ ਪਾਤਰ ਚੀਕ ਉੱਠੇ , ਭੱਜ ਜਾਵੇ , ਬਗਾਵਤ ਕਰ ਦੇਵੇ ... ਖੈਰ... ( ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਜੋ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ , ਇੱਕ ਪਰਦਾ ਬਣਾ । ) ਪਹਿਲਾਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਲੱਗਿਆ , ਫੇਰ ਸੋਹਣਾ , ਪਿਆਰਾ ਫੇਰ ਥੋੜਾ ਖਿਝਿਆ , ਰੁੱਖਾ , ਭੈੜਾ ਅਖੀਰ ਤੱਕ ਆਉਂਦੇ ਆਉਂਦੇ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਨਾਲ ਨਫਰਤ ਹੋ ਗਈ । ਅਕਾਉਪਣ ਭਾਰੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ । ਗਲਪੀ ਲਿਸ਼ਕ ਚਮਕਦਾਰ ਹੈ , ਵਾਕ ਬਣਤਰ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨੂੰ ਨਕਾਰਿਆ ਨਹੀ ਜਾ ਸਕਦਾ , ਵਿਸ਼ਾ ਬੋਲਡ ਹੈ ਪਰ ਲੋੜ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਇਸ ਲਈ ਲੱਗਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਦੋਹਰਾਅ ਜਿਆਦਾ ਹੈ । ਹਰ ਕਾਂਡ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਸਹੁਰੇ ਦੇ ਚਰਿੱਤਰ ਉਘਾੜਨ ਤੋਂ ਹੋ ਅਖਿਰਤੇ ਪਤੀ ਦ
ਤੁਸੀਂ ਕਵਿਤਾ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੋ, ਕਵਿਤਾ ਸੁਣਦੇ ਹੋ, ਕਵਿਤਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਬਣਿਆ ਇੱਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਘਰ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਵਿਸ਼ਵ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਜਗ੍ਹਾ ਰੱਖਣ ਦੀ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਕੋਸਿ਼ਸ਼ ਨਾਲ ਨਿਰੰਤਰ ਹਾਂ, ਕਵਿਤਾ ਮੇਲਾ ਤੁਹਾਡਾ ਮੇਲਾ ਹੈ... ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਮਾਨਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਘਰ ਹੈ, ਜਦ ਚਿੱਤ ਕਰੇ ਆਓ !!! ਜੀ ਆਇਆ